En hoe ging het verder? Dat vertel ik jullie graag in deze nieuwe blog. Wederom weer even moeten wachten op deze blog. En ik vertel jullie graag waarom.
Toen in de camping in Bosnië verliet om richting Griekenland te gaan was mijn eerste stop in Visoko. Deze plaats staat bekend voor de Bosnische Piramides. Een zeer interessant fenomeen wat ik ieder aan raad om te bezoeken. Je kan onder de piramides door een groot gangenstelsel lopen. Het zuurstof gehalte is het schoonste en het hoogste. En door bepaalde energie stromingen is dit de plek waar veel mensen stoppen om te mediteren. In de gangen of rondom deze piramides.
Alleen écht genieten van deze bijzondere ervaring lukte niet 100%. Ik zat namelijk een beetje in de knoop. Ik miste de plek waar ik al 3,5 week had gestaan. Ik miste deze plek zo erg dat ik, eenmaal op de parkeerplaats in mijn bus, een traantje liet. Dus ik belde Daan en mam op. Want wat nu? Ik voelde me bar en bar slecht. Ze zeiden dat ik moest doen wat goed voelde. En zoals mam in het begin van de reis al tegen mij zei; “Als het ergens goed voelt, dan blijf je daar.”.
Maar nu moest ik ook eerlijk zijn tegen het thuisfront. Want ondanks dat wat ik in mijn vorige blog beschreef over vriendschap echt gebeurde, ontstond er ook iets anders. Iets wat ik zelf nooit verwacht had te vinden op deze reis. Een stukje liefde. Ja echt.
Ik zet mijn navigatie aan en die springt automatisch op ‘home’. Maar dit keer was ‘home’ ingesteld op de camping. Dit overtuigde me en ik appte dat ik terug kwam. En na 350 kilometer heen en ook weer terug, werd ik warm onthaald door wel 10 mensen. Ieder even blij als ik.
Dus daar zat ik weer. Maar wel heel gelukkig!
Op maandag 11 september besloot ik door te reizen. (Alleen!) Maar mijn plannen waren veranderd. Door al het noodweer in Griekenland, van overstromingen tot vuur, vond ik het geen goed plan om hier nog naartoe te gaan. Al was het maar omdat ik geen ramptoerist wilde zijn. Ik besloot Italië in te gaan.
Mijn eerste lunch pauze was meteen goed raak. Ik werd lastig gevallen door een jonge man. Hij vroeg me mee naar het strand en toen ik beleefd ‘nee’ zei, kleedde hij zich uit en begon hij naakt voor mijn bus rond te paraderen. Top! Met mijn “wapen” in mijn hand toch maar snel vertrokken naar een andere lunch plek.
Ik bezoek mooie boerderijtjes en natuurplekken. En dan besluit ik richting Venetië te gaan. Altijd al een keer heen gewild. De camping die ik heb gevonden heeft een rechtstreekse veerdienst met Venetië. Heerlijk!
Mijn eerste dag in Venetië raakte ik in de eerste de beste straat meteen in een kunst winkel verstrikt. Mijn portemonnee deed auwa. Maar dat is niet erg. Het is voor werk… toch? Mijn volgende stop was het Peggy Guggenheim museum. Waar grote artiesten zoals Pablo Picasso en Salvador Dali hun werk hebben hangen. Altijd lekker om rond de dwalen.
Ik bezoek ook nog een bekende boekenwinkel. Hij is bekend om zijn katten die hier los rondlopen en boekentrap. Een boekentrap? Ja! Een trap geheel gemaakt uit boeken. Super gaaf natuurlijk. Ook hier mag de portemonnee even aan het werk. Ik merk dat ik boeken verslind op deze reis dus een paar nieuwe kunnen geen kwaad.
Na een relatief korte middag in Venetië is mijn hoofd totaal vol. En keer ik lekker terug naar de camping. Waar ik later bericht krijg dat mijn “stukje liefde” mij miste en vanuit Duitsland dan nu aanrijdt richting Venetië. En zo kon ik twee dagen later deze stad nog een keer bewonderen maar dan met iemand die ik liefheb.
Over liefhebben gesproken. Nog een paar dagen later kreeg ik rond 23:00 nog een telefoontje van mama. Die kwam met het gekke idee om voor het weekend naar mij toe te vliegen. Pap ging padellen met de vriendengroep dus mam was alleen thuis. En binnen 24 uur was het gekke idee omgeslagen in een retour vlucht naar Venetië. En na 5 maanden kon ik mam eindelijk weer zien en knuffelen.
Dus van nooit naar Venetië, naar 3 keer achter elkaar. Maar het waren super dagen. Een mooie kunststad. En zo’n stad is toch leuker om met iemand te delen. Venetië is wel een beetje heel heel erg toeristisch. De vierde keer hoeft voor mij daarom ook niet persé. 😉
De volgende dagen genieten we met z’n drieën van lekker eten en een wijntje op een rustige plaats bij de bergen. Mam breng ik na een gezellig weekend weer terug naar het vliegveld. Een goed emotioneel afscheid. En door een klein ongeval moet mijn “stukje liefde” na anderhalve week ook alweer weg. Zijn knie overleefde het klimmen op een rots niet helemaal…
En toen was ik weer alleen.
Nee dit vind ik totaal niet erg, ik ben alleen begonnen. En ik vond het de hele reis heerlijk om alleen te zijn. Dus de reis alleen afmaken is geen straf. Er staan nog wat plannen om naar Denemarken te gaan voor de laatste twee weken maar daar geef ik jullie snel genoeg een update over!
Met nog een maand te gaan en nog veel leuke dingen op de planning komt “thuis” weer dichterbij. Maar als mensen mij nu echt vragen wat ik daar van vind moet ik eerlijk bekennen dat ik het liefste door zou blijven reizen. Alleen of samen. Maar die bus? Dat voelt nu als thuis.
