Het is inmiddels half juli. Het duurde wat langer om deze blog te maken omdat ik het gewoon even niet kon. Zelfs nu heb ik er eigenlijk geen behoefte aan, maar ik wil graag mijn gedachtes met jullie delen. Omdat deze blogs gaan over eerlijkheid.
Ik begin mijn verhaal in de Franse alpen. Daar heb ik Pablo drie nachten neer gezet op een camping langs een meer. Een meer waarvan het water ongelofelijk helder was. Hier heb ik de dagen doorgebracht met schetsen, tekenen en schilderen. En natuurlijk zwemmen in dat geweldige water. Een beetje koud maar zo bijzonder mooi dat dat niet meer uit maakt!
Ik vervolg mijn reis en rij richting de Mont Blanc. Ondertussen stop ik Pablo meerdere keren langs de weg op de bergen om geweldige drone shots te maken. En na 6 uur onderweg zijn zie ik wat campers staan op een parkeervlak naast de weg. Ik rij er ook in en besluit hier ook een nacht te blijven. Een prachtige natuurplek waar het gedoogd word om te overnachten. Uitkijkend op de bergen met sneeuw en het meertje dat voor me ligt. Deze plekken vind ik het mooiste om te staan.
Als ik me neergezet heb verdient Lou ook een wandeling. En gaan we samen even de buurt verkennen. Aangezien het rustig is loopt hij ook lekker mee.
De volgende dag rij ik het laatste stukje naar de Mont Blanc. En ik vind een plaats die recht tegen de berg aan kijkt! Het is wat frisser hier maar dat weerhoud me niet om de hele avond lekker buiten te schetsen. De schoonheid van de Alpen verrast mij echt. Eigenlijk zou je al alleen een halfjaar door de Alpen kunnen trekken om alle geweldige plekken van pareltjes te vinden.
Ik vind hierna voor twee andere nachten nog een mooie plek langs de bergen van de Alpen waar ik wat schilder, en besluit daarna door te rijden naar lake Como. Ik zou langs de villa rijden waar ze James Bond en Star Wars hebben opgenomen, altijd leuk natuurlijk. En na eventjes rijden vind ik wederom een parkeerplaats aan het water, gereserveerd voor campers! Maar helaas, ik voel me niet lekker. Mentaal niet. Ik zit vol gedachtes en ik kan de gedachtes ook even niet plaatsen. Wat voel ik dan? Geen idee, ook dat kan ik gewoon even niet plaatsen. Ik merk dat die gedachtes de afgelopen dagen al vaker voorbij zijn gevlogen. Ik probeer een stukje te wandelen maar ook dat helpt dit keer niet. Eenmaal terug de bus in, zonder iets van het Como meer gezien te hebben, ga ik zeer onrustig slapen.
Als ik wakker word is het gevoel niet weg. Ik besluit daarom ook even iets verder te rijden en een rustige plek te zoeken om bij te komen. Maar als ik weg rij tussen de kleine straatjes, let ik blijkbaar even niet goed op. Ik zit te dicht bij een muur en raak de gehele zijkant van de bus in een bocht. Ik zet de bus op een parkeerplaats verderop en ga kijken. Ja de bus is beschadigd en niet zo’n beetje. Blikschade, dus ik kan nog gewoon rijden, maar dit is de druppel.
Ik bel met mijn mental breakdown mam en pap op, en heb al bijna de navigatie terug naar huis aangezet. Dit is de eerste keer dat ik dit denk. De eerste keer dat ik er echt helemaal klaar mee ben. Alle gevoelens van de afgelopen dagen komen in een keer naar boven. En ik weet niet waar ik het moet zoeken.
Het thuisfront kan mij enigszins kalmeren. Ik heb al 10.000KM gereden en helaas kan dit dan ook een keer gebeuren. Dat klopt. Maar toch zuur dat het op zo’n stomme manier moet. Ik moet van pap ‘verplicht’ een mooie camping opzoeken en een paar dagen daar gaan staan om tot rust te komen. Ik kies voor een stadje waar ik al vaker geweest ben en waar ik de weg ken. En daar zit ik nu.
Ik ben erg blij dat ik de navigatie naar huis uiteindelijk niet aangezet heb. Ik wist van te voren dat deze dagen er ook zouden zijn. En hoe stom het ook klinkt, ik vergeet in deze dagen wat voor prachtige dingen ik al heb gezien en mee heb mogen maken. En als ik terug zie wat ik al allemaal heb mee gemaakt, kunnen deze slechte dagen daar nooit tegenop wegen.
We kunnen wel stellen dat het mentaal even een paar dagen niet zo lekker ging. Ik moest mezelf ook echt pushen om deze blog te schrijven. En eigenlijk hoop ik door dit te schrijven iedereen gewoon iets mee te geven. Hoe mooi de dingen die je ziet, onderneemt of ervaart ook zijn, het is mogelijk om je ook gewoon even kl*te te voelen. Dat is niet erg. Nee het is niet leuk, maar je gevoel mag er zijn. En ik hoop heel erg dat als je dit ervaart, je je eigen rust kan creëren. Dit hoeft niet in één dag, ook niet in twee. Gun jezelf tijd. Want tijd heelt. Kleine stapjes. Het is oké. 🤍
Ik kom nog even paar dagen tot rust. En zondag ochtend vertrek ik naar de grens van Slovenia. Daar heb ik afgesproken met een vriend en gaan we samen de mooie natuurgebieden verkennen. En zo begint bijna, zoals ik het zie, de tweede helft van mijn reis. Waar ik na een paar dagen rust weer heel veel zin in heb!
