Het is alweer tijd voor blog 4. Een week met prachtige plekken en inspiratie. Laat me jullie bij praten!
Na een prachtige route langs de oceaan kom ik aan bij mijn volgende stop. Een klein campinkje boven op een berg met uitzicht over de oceaan. Echt super mooi. Ik sta met twee andere busjes, een ouder en een jonger koppel. Ze zijn allebei heel aardig en ik voel me goed op mijn gemak. Ik besluit al snel mijn drone erbij te pakken en wat mooie beelden te schieten van mijn uitzicht.
De volgende ochtend besluit ik wel dat het tijd is om verder te rijden. Het jongere koppel in de bus naast me gingen mij volgen op instagram en toen ik hun terug volgde zag ik dat ze gisteren bij een prachtige plek waren geweest. Ik vroeg hun waar dit was en of ik daar met de bus een nacht kon staan. ‘Ja hoor’ en na wat informatie uitgewisseld te hebben was ik op weg naar mijn volgende stop.
Gastelugatxe. Met een door mens gebouwde brug uit 1600 is dit een bekende plek. Maar hij is beter bekend bij vele als ‘Dragonstone’. De film locatie van Game Of Thrones. Hoe gaaf is dat dan?! Het uitzicht is nog mooier dan het vorige… Wederom pak ik mijn drone erbij en maak ik wat prachtige beelden. Ik sluit de avond snel af met een kaasplankje en een drankje want morgen ochtend wil ik vroeg op om de film locatie te bezoeken.
Als ik s’ochtends vertrek om richting de film locatie te wandelen weet ik nog niet echt wat voor route dit word. Maar al snel kom ik erachter dat mijn conditie echt beter kan. Op de route liggen verschillende geocaches en dat maakt het dan wel weer wat leuker. De filmlocatie is een toeristen attractie, maar aangezien het woensdag is, is het hier nu niet zo druk. Gelukkig maar want ik moet om de 20 tredes goed op adem komen. Jeetje. De terugweg, die was nog heftiger. Mijn stappen teller zegt dat ik in totaal 60 verdiepingen omhoog ben gegaan. Maar het is me gelukt en het was het zeker waard.
Ik rij na mijn avontuur op ‘Dragonstone’ rustige verder. Twee uur, en heel wat steile bergpassen verder kom ik aan in een klein dorpje boven op een berg. En geloof het of niet maar dit uitzicht is nog mooier dan de vorige 2 dagen. Ik geloof zelfs eventjes niet dat ik hier echt sta. Met 2 gieren die boven op deze berg rondcirkelen heeft Lou bus-arrest. Het is indrukwekkend om te zien maar ik snap ook dat ze Lou zien als lekker hapje.
Voor de eerste keer gebruikt ik de douche van de bus. De boiler heeft het water goed warm gemaakt en met de zon die schijnt buiten is dit helemaal geen straf. Het is daarna al snel avond en na een lekker zelfgemaakte wrap in de bus ga ik lekker slapen. De dag erna wil ik de grootste waterval van Spanje bezoeken. Helaas gooit de spierpijn van gisteren roet in het eten. De wind op de bergtop is helaas te extreem om te schilderen. En nu ik hier zo in mijn bus op die bergtop zit laat ik toch voor de eerste keer een traantje. Niet omdat ik me alleen voelde, dat gevoel heb ik nog niet gehad tot nu toe. Maar omdat ik mezelf nutteloos voelde. Ik kwam er echt even niet overheen. En heb de gehele dag in de bus gezeten met een kl*te gevoel.
Ik sta op met regen en mist, wat betekend dat als ik naar de waterval zou lopen ik deze niet zou kunnen zien door de mist. Ik besluit om weer een sprint te maken met Pablo en Lou richting de Portugese grens. 23 graden zon. Daar ben ik aan toe. Maar als ik de smalle bergpas uit rij raak ik met de zijkant van de bus een uitstekend verkeersbord. Joehoe. Een lichte deuk in de bus en een rode streep over de belettering. Ja, dit kon er nog wel even bij. Ik trek me er niet zoveel van aan, want ik had ook mijn raam kwijt kunnen zijn.
Een tankbeurt, twee koffie’s en drie snacks later ben ik bij de Portugese grens. Ik kies een leuke camping uit, nog net in Spanje. Hier plaats ik mezelf op het rustigste plekje op de camping. Heerlijk. Het is al best laat als ik aankom, dus ik maak meteen gebruik van het restaurant. Die garnalen hier zijn echt fan-tas-tisch. Ik besluit hier iets langer te blijven om ook te kunnen schilderen.
Als ik de volgende dag voor de tweede keer mijn schilders ezel erbij pak voelt dat toch even lekker. Ik begin met schilderen en merk dat ik er wel goed in zit. Zo goed zelfs dat het eindresultaat al bijna in zicht is op het einde van de dag. Maar als dat eindresultaat in zicht komt slaan de twijfels toe. Is het dit wel? Kan ik dit wel? Waar ben ik aan begonnen? En geloof me, als ik dit schilderij thuis gemaakt had was ik oprecht heel gelukkig met het resultaat, maar de omstandigheden maken vreselijke scenario’s in mijn hoofdje. Maar ik laat me niet uit het veld slaan en ga gewoon verder met schilderen. Met alle steun die ik uit elke hoek krijg probeer ik de gevoelens los te laten. Maar loslaten is lastiger dan het lijkt. Dat is oké. Dat accepteer ik.
